Rozszerzone kody błędów mają jedynie określony normą sposób oznaczania, natomiast ich definicje są ustalane przez producenta pojazdu. Dlatego też, kod błędu o tym samym oznaczeniu może co innego oznaczać u różnych producentów, a nawet w różnych modelach samochodów tego samego producenta. Ponadto pozostawiono producentom dowolność, jeśli chodzi o wykorzystywanie rozszerzonych kodów błędów. Przykład rozszerzonego kodu błędu, odczytanego skanerem układów OBD II/E-OBD ze sterownika pojazdu, prezentuje rys
[img]http://kucorix.homeunix.com/~kucorix/podstawy/obrazki/diagn12a.JPG[/img]
Urządzenie diagnostyczne dekoduje kod uszkodzenia i przedstawia go w postaci 5 znaków według zasady zgodnej z normą SAE J1979. Pierwszy znak jest zawsze literą i identyfikuje układ, w którym wystąpił błąd. Kolejne znaki są cyframi. Znaczenie każdej z nich jest określone w normie. Cyfra pierwsza informuje o tym, czy opis kodu usterki jest zdefiniowany w normach SAE, czy też należy do grupy błędów rozszerzonych, opisanych indywidualnie przez producentów samochodów. Kolejna cyfra dokładniej określa układ, w którym wystąpiła usterka. Znaki czwarty i piąty tworzą parę, nawiązującą do oznaczeń błędów w systemach zgodnych z OBD II. Definiują one jeszcze dokładniej rodzaj i/lub miejsce wystąpienia usterki. Nie trudno zauważyć, że w porównaniu z pierwszymi producenckimi systemami diagnostyki pokładowej, w których do kodowania uszkodzeń wykorzystywano tylko dwie cyfry, zasada kodowania SAE oferuje praktycznie nieograniczone możliwości lokalizacji uszkodzonych elementów i specyfikacji ich uszkodzeń. Na przykładowym oznaczeniu kodu błędu, przyjętym w układach diagnostyki pokładowej OBDII/E-OBD, są zaprezentowane znaczenia jego poszczególnych elementów składowych.