|
Tlenek węgla (CO)
Tlenek węgla jest bezbarwnym i bezzapacho-wym gazem. Lepiej niż tlen gromadzi się w hemoglobinie krwi, co powoduje zatrucie organizmu.
Tlenek węgla powstaje głównie przy spalaniu mieszanek zawierających za mało powietrza (λ < 1), czyli tzw. mieszanek bogatych, które zawierają za dużo paliwa. Gdy spalane są mieszanki zawierające za dużo powietrza (λ > 1), czyli tzw. mieszanki ubogie, tlenek węgla zawarty w spalinach powstaje w następstwie różnej zawartości tlenu z mieszance paliwowo-powietrznej, w różnych strefach komory spalania (mieszanka niejednorodna) oraz wahań składu mieszanki pomiędzy kolejnymi cyklami pracy silnika.
Przy pracy silnika w zakresie mieszanek bogatych (brak powietrza) emisja tlenku węgla (CO) zmniejsza się prawie liniowo wraz ze wzrostem wartości współczynnika składu mieszanki λ . Przy pracy silnika w zakresie mieszanek ubogich (nadmiar powietrza) jest ona niska i prawie nie zależy od wartości współczynnika λ . Przy spalaniu mieszanek charakteryzowanych współczynnikiem λ = 1, emisja tlenku węgla (CO) jest zależna od równomiernego rozdzielenia paliwa na poszczególne cylindry.
Dokładne dopasowanie charakterystyki układu zasilania i charakterystyki układu zapłonowego do każdego silnika umożliwiło bardzo duże zmniejszenie emisji tlenku węgla przez nowoczesne silniki. Wartości mniejsze niż 1,5% vol, dla samochodów bez konwerterów katalitycznych, stały się regułą. Za wysoka zawartość tlenku węgla (CO) w spalinach silnika oznacza zawsze, że mieszanka jest za bogata, np. wskutek błędnej regulacji gaźnika lub nieprawidłowej pracy układu wtryskowego. Przyczynami mogą być też: nieprawidłowy poziom paliwa w komorze pływakowej, za wysokie ciśnienie paliwa tłoczonego przez pompę paliwa lub panujące w układzie wtryskowym, zanieczyszczony filtr powietrza oraz nieprawidłowo pracujące urządzenia wzbogacające mieszankę dla nagrzewającego się silnika.
Węglowodory (HC)
Podobnie jak przy powstawaniu tlenku węgla (CO), brak powietrza w spalanej mieszance (λ < 1) prowadzi do niecałkowitego i niezupełnego spalania, a więc do większej emisji węglowodorów (HC). Przy zasilaniu silnika mieszanką w zakresie charakteryzowanym wartością λ > 1,1 wzrasta zawartość węglowodorów w spalinach, wskutek źle przebiegającego procesu spalania.
Przy spalaniu mieszanek o składzie zbliżonym do składu charakteryzowanego wartością λ = 1, emisja węglowodorów (HC) jest najmniejsza. Przy spalaniu mieszanek bogatych rośnie emisja węglowodorów (HC), ponieważ nie wszystkie węglowodory mogą być spalone, bo brakuje niezbędnego tlenu. W przypadku mieszanek ubogich proces spalania nie przebiega optymalnie.
Nieprawidłowa regulacja kąta wyprzedzenia zapłonu, pokryte nagarem świece zapłonowe, uszkodzone przewody wysokiego napięcia, nieszczelny układ dolotowy, nieszczelności cylindra lub zanieczyszczone wtryskiwacze mogą być przyczyną obecności za dużej ilości węglowodorów (HC) w spalinach. Inną przyczyną może być też za wysokie zużycie oleju przez silnik.
Nieszczelny układ przewietrzania skrzyni korbowej (w miejscu przyłączenia elastycznego przewodu do kolektora dolotowego lub filtra powietrza) powoduje emisję węglowodorów (HC) bezpośrednio do otaczającego powietrza.
Tlenki azotu (N0X)
Wysokie maksymalne temperatury oraz ciśnienie występujące w komorze spalania sprzyjają utlenianiu się części zawartego w mieszance paliwo-wo-powietrznej azotu. Obok tlenku azotu (NO) w niewielkiej ilości powstają też: dwutlenek azotu (N02) i podtlenek azotu (N20). Tlenek azotu (NO) jest bezbarwnym gazem, który w powietrzu utlenia się do dwutlenku azotu (N02). Dwutlenek azotu (N02) jest brązowo-czerwonym gazem, o ostrym, kłującym zapachu. Drażni on płuca przez żrące działanie na tkankę. Jest znany też jako trucizna działająca na krew.
Emisja tlenków azotu (NOx) ma swoje maksimum przy spalaniu mieszanek o składzie charakteryzowanym wartością λ = 1,05 do 1,1. Zmniejsza się ona przy przejściu zarówno w zakres mieszanek bogatych, jak i ubogich. Emisja ta zależy od temperatur występujących w komorze spalania, które przy spalaniu mieszanek o składzie charakteryzowanym wartością λ = 1 są największe, a zmniejszają się przy zubażaniu lub wzbogacaniu mieszanek.
Dwutlenek węgla (C02)
Dwutlenek węgla (C02) powstaje zawsze przy spalaniu węgla. Ludzie i zwierzęta też wydychają C02. Nie jest to więc gaz o działaniu szkodliwym dla zdrowia. Wzrost zawartości dwutlenku węgla (C02) w atmosferze jest uważany jako istotna przyczyna tzw. efektu cieplarnianego. Wzrost ten jest powodowany przez spalanie paliw kopalnych w przemyśle, gospodarstwach domowych i w transporcie oraz wycinanie lasów tropikalnych. Udział transportu w emisji dwutlenku węgla (C02) jest szacowany na 10 do 15%.
Oprócz redukcji emisji składników szkodliwych spalin, należy również utrzymywać możliwie niskie zużycie paliwa. Emisja dwutlenku węgla (C02) przez pojazdy jest bowiem bezpośrednio uzależniona od ilości zużytego paliwa.
Tlen (02)
Tlen (02) występuje w spalinach głównie przy spalaniu mieszanek zawierających nadmiar powietrza, a więc mieszanek ubogich. Przy zwiększeniu wartości współczynnika X ponad wartość λ = 1 następuje wyraźny wzrost zawartości tlenu (O,) w spalinach.
Wystąpienie maksymalnej emisji dwutlenku węgla (C02) i zawartość tlenu (02) w spalinach informują o przejściu z zakresu mieszanek bogatych do ubogich lub odwrotnie. Może to być również wskazówką, że występują nieszczelności w układzie dolotowym lub wydechowym, bądź wypadanie zapłonów.
Dwutlenek siarki (S02)
Siarka utlenia się do dwutlenku siarki (S02), wykorzystując do tego zawarty w powietrzu tlen. W wyniku reakcji z wodą powstaje kwas siarkowy, który jest znany jako tzw. „kwaśny deszcz”, szkodliwie działający na środowisko naturalne. Siarkę zawierają w niewielkiej ilości paliwa silnikowe. Benzyna zawiera jej mniej niż olej napędowy.
Związki ołowiu
Związki ołowiu działają jako silna trucizna dla komórek krwi, szpiku kostnego i systemu nerwowego, ponieważ przeszkadzają komórkom pobierać tlen. Dlatego też dzisiaj stosowana jest prawie wyłącznie benzyna bezołowiowa.
Zadymienie spalin/cząstki stałe/sadza
Spalaniu w silnikach ZS towarzyszy powstawanie cząstek sadzy, które składają się głównie z atomów węgla. Na podstawie badań na zwierzętach ustalono, że mają one działanie rakotwórcze.
Innymi cząstkami stałymi są siarka, popiół i cząstki powstałe w następstwie procesów ściernych zachodzących w silniku. Wszystkie składniki spalin, w stanie innym niż gazowy, mogą powodować zadymienie spalin oraz mogą być zaliczone do cząstek stałych. Rozróżnienie pomiędzy dymem a cząstkami stałymi następuje na drodze procesów pomiarowych. zrodło kucorix homeunix com
[color=#00FF40]Tlenek węgla (CO)
Tlenek węgla jest bezbarwnym i bezzapacho-wym gazem. Lepiej niż tlen gromadzi się w hemoglobinie krwi, co powoduje zatrucie organizmu.
Tlenek węgla powstaje głównie przy spalaniu mieszanek zawierających za mało powietrza (λ < 1), czyli tzw. mieszanek bogatych, które zawierają za dużo paliwa. Gdy spalane są mieszanki zawierające za dużo powietrza (λ > 1), czyli tzw. mieszanki ubogie, tlenek węgla zawarty w spalinach powstaje w następstwie różnej zawartości tlenu z mieszance paliwowo-powietrznej, w różnych strefach komory spalania (mieszanka niejednorodna) oraz wahań składu mieszanki pomiędzy kolejnymi cyklami pracy silnika.
Przy pracy silnika w zakresie mieszanek bogatych (brak powietrza) emisja tlenku węgla (CO) zmniejsza się prawie liniowo wraz ze wzrostem wartości współczynnika składu mieszanki λ . Przy pracy silnika w zakresie mieszanek ubogich (nadmiar powietrza) jest ona niska i prawie nie zależy od wartości współczynnika λ . Przy spalaniu mieszanek charakteryzowanych współczynnikiem λ = 1, emisja tlenku węgla (CO) jest zależna od równomiernego rozdzielenia paliwa na poszczególne cylindry.
Dokładne dopasowanie charakterystyki układu zasilania i charakterystyki układu zapłonowego do każdego silnika umożliwiło bardzo duże zmniejszenie emisji tlenku węgla przez nowoczesne silniki. Wartości mniejsze niż 1,5% vol, dla samochodów bez konwerterów katalitycznych, stały się regułą. Za wysoka zawartość tlenku węgla (CO) w spalinach silnika oznacza zawsze, że mieszanka jest za bogata, np. wskutek błędnej regulacji gaźnika lub nieprawidłowej pracy układu wtryskowego. Przyczynami mogą być też: nieprawidłowy poziom paliwa w komorze pływakowej, za wysokie ciśnienie paliwa tłoczonego przez pompę paliwa lub panujące w układzie wtryskowym, zanieczyszczony filtr powietrza oraz nieprawidłowo pracujące urządzenia wzbogacające mieszankę dla nagrzewającego się silnika.
Węglowodory (HC)
Podobnie jak przy powstawaniu tlenku węgla (CO), brak powietrza w spalanej mieszance (λ < 1) prowadzi do niecałkowitego i niezupełnego spalania, a więc do większej emisji węglowodorów (HC). Przy zasilaniu silnika mieszanką w zakresie charakteryzowanym wartością λ > 1,1 wzrasta zawartość węglowodorów w spalinach, wskutek źle przebiegającego procesu spalania.
Przy spalaniu mieszanek o składzie zbliżonym do składu charakteryzowanego wartością λ = 1, emisja węglowodorów (HC) jest najmniejsza. Przy spalaniu mieszanek bogatych rośnie emisja węglowodorów (HC), ponieważ nie wszystkie węglowodory mogą być spalone, bo brakuje niezbędnego tlenu. W przypadku mieszanek ubogich proces spalania nie przebiega optymalnie.
Nieprawidłowa regulacja kąta wyprzedzenia zapłonu, pokryte nagarem świece zapłonowe, uszkodzone przewody wysokiego napięcia, nieszczelny układ dolotowy, nieszczelności cylindra lub zanieczyszczone wtryskiwacze mogą być przyczyną obecności za dużej ilości węglowodorów (HC) w spalinach. Inną przyczyną może być też za wysokie zużycie oleju przez silnik.
Nieszczelny układ przewietrzania skrzyni korbowej (w miejscu przyłączenia elastycznego przewodu do kolektora dolotowego lub filtra powietrza) powoduje emisję węglowodorów (HC) bezpośrednio do otaczającego powietrza.
Tlenki azotu (N0X)
Wysokie maksymalne temperatury oraz ciśnienie występujące w komorze spalania sprzyjają utlenianiu się części zawartego w mieszance paliwo-wo-powietrznej azotu. Obok tlenku azotu (NO) w niewielkiej ilości powstają też: dwutlenek azotu (N02) i podtlenek azotu (N20). Tlenek azotu (NO) jest bezbarwnym gazem, który w powietrzu utlenia się do dwutlenku azotu (N02). Dwutlenek azotu (N02) jest brązowo-czerwonym gazem, o ostrym, kłującym zapachu. Drażni on płuca przez żrące działanie na tkankę. Jest znany też jako trucizna działająca na krew.
Emisja tlenków azotu (NOx) ma swoje maksimum przy spalaniu mieszanek o składzie charakteryzowanym wartością λ = 1,05 do 1,1. Zmniejsza się ona przy przejściu zarówno w zakres mieszanek bogatych, jak i ubogich. Emisja ta zależy od temperatur występujących w komorze spalania, które przy spalaniu mieszanek o składzie charakteryzowanym wartością λ = 1 są największe, a zmniejszają się przy zubażaniu lub wzbogacaniu mieszanek.
Dwutlenek węgla (C02)
Dwutlenek węgla (C02) powstaje zawsze przy spalaniu węgla. Ludzie i zwierzęta też wydychają C02. Nie jest to więc gaz o działaniu szkodliwym dla zdrowia. Wzrost zawartości dwutlenku węgla (C02) w atmosferze jest uważany jako istotna przyczyna tzw. efektu cieplarnianego. Wzrost ten jest powodowany przez spalanie paliw kopalnych w przemyśle, gospodarstwach domowych i w transporcie oraz wycinanie lasów tropikalnych. Udział transportu w emisji dwutlenku węgla (C02) jest szacowany na 10 do 15%.
Oprócz redukcji emisji składników szkodliwych spalin, należy również utrzymywać możliwie niskie zużycie paliwa. Emisja dwutlenku węgla (C02) przez pojazdy jest bowiem bezpośrednio uzależniona od ilości zużytego paliwa.
Tlen (02)
Tlen (02) występuje w spalinach głównie przy spalaniu mieszanek zawierających nadmiar powietrza, a więc mieszanek ubogich. Przy zwiększeniu wartości współczynnika X ponad wartość λ = 1 następuje wyraźny wzrost zawartości tlenu (O,) w spalinach.
Wystąpienie maksymalnej emisji dwutlenku węgla (C02) i zawartość tlenu (02) w spalinach informują o przejściu z zakresu mieszanek bogatych do ubogich lub odwrotnie. Może to być również wskazówką, że występują nieszczelności w układzie dolotowym lub wydechowym, bądź wypadanie zapłonów.
Dwutlenek siarki (S02)
Siarka utlenia się do dwutlenku siarki (S02), wykorzystując do tego zawarty w powietrzu tlen. W wyniku reakcji z wodą powstaje kwas siarkowy, który jest znany jako tzw. „kwaśny deszcz”, szkodliwie działający na środowisko naturalne. Siarkę zawierają w niewielkiej ilości paliwa silnikowe. Benzyna zawiera jej mniej niż olej napędowy.
Związki ołowiu
Związki ołowiu działają jako silna trucizna dla komórek krwi, szpiku kostnego i systemu nerwowego, ponieważ przeszkadzają komórkom pobierać tlen. Dlatego też dzisiaj stosowana jest prawie wyłącznie benzyna bezołowiowa.
Zadymienie spalin/cząstki stałe/sadza
Spalaniu w silnikach ZS towarzyszy powstawanie cząstek sadzy, które składają się głównie z atomów węgla. Na podstawie badań na zwierzętach ustalono, że mają one działanie rakotwórcze.
Innymi cząstkami stałymi są siarka, popiół i cząstki powstałe w następstwie procesów ściernych zachodzących w silniku. Wszystkie składniki spalin, w stanie innym niż gazowy, mogą powodować zadymienie spalin oraz mogą być zaliczone do cząstek stałych. Rozróżnienie pomiędzy dymem a cząstkami stałymi następuje na drodze procesów pomiarowych. zrodło kucorix homeunix com[/color]
|
Nowości • 
Mapa Strony • 
Index Mapy strony • 
RSS • 
