Przed 14 laty, w roku 1997, rozpoczęła się nowa epoka dla silników Diesla – Bosch jako pierwsze przedsiębiorstwo wprowadziło do produkcji seryjnej w samochodach osobowych system wtryskowy Common Rail. Pierwszymi autami wyposażonymi w tę innowację były Alfa Romeo 156 JTD i Mercedes-Benz C 220 CDI. Common Rail zapewnia silnikowi Diesla większą moc i wyższy moment obrotowy, wyraźnie obniżając zużycie paliwa, głośność pracy i emisję zanieczyszczeń. Zalety te przekonują producentów samochodów do tego stopnia, że na całym świecie w nowo produkowanych samochodach osobowych z silnikami wysokoprężnymi stosuje się obecnie niemal wyłącznie systemy wtryskowe Common Rail (także silniki koncernu Volkswagen o pojemności powyżej 2 litrów – 2.7 TDI i 3.0 TDI – są tego typu, w odróżnieniu od 1.4, 1.9 i 2.0 TDI opartych o pompotryskiwacze). Technologia przekonała do siebie kierowców. W 2006 roku w Europie Zachodniej już co drugi nowo zarejestrowany samochód osobowy był wyposażony w silnik Diesla. W roku 1997, kiedy technologia Common Rail dopiero wchodziła na rynek, samochodów z wysokoprężnymi jednostkami napędowymi było zaledwie 22 proc. w ogólnej liczbie nowo rejestrowanych pojazdów.

Wtryskiwacze common rail mają za zadanie prawidłowe rozpylenie paliwa w komorze spalania. Rozpylenie paliwa odbywa się przez otwory w końcówce wtryskiwacza , których w zależności od wtryskiwacza może być od pięciu do ośmiu. Wtryskiwacze są uruchamiane przez elektromagnes zamontowany we wtryskiwaczu, a sterowany przez sterownik silnika. Otwarcie igły rozpylacza końcówki wtrysku powoduje początek wtrysku paliwa , a czas w którym jest otwarty określa wielkość dawki wtrysku. Podczas jednego cyklu pracy silnika wtryskiwacz common rail otwiera się klika krotnie co powoduje ,że powstają poszczególne dawki wtrysku. I tak powstaje pierwszy wtrysk wstępny (w tym momencie wtrysk ten powoduje wzrost temperatury i lepsze zawirowanie powietrza w komorze spalania )Dawka wstępna powoduje miększą prace silnika, ponieważ odbywa się w krótkiej zwłoce zapłonu i wolniej narastającym ciśnieniu. Dawek wstępnych może być kilka , a bardzo mały czas między poszczególnymi dawkami wstępnymi powoduje dużo cichszą pracę silnika co dodatkowo wpływa na zmniejszenie emisji spalin z silnika. Po wtryśnięciu poszczególnych dawek wstępnych następuje dopiero wtrysk główny. Najnowsze wtryskiwacze common rail uruchamiane są przez element piezoelektryczny. Producenci wtryskiwaczy piezoelekrtycznych dążą do osiągnięcia jeszcze szybszych czasów otwarcia wtryskiwaczy zwłaszcza biorąc pod uwagę dawki wstępne nazywane dawkami pilotażowymi. Szybkość działania elementów wtryskiwacza zależy od elementów składowych wtryskiwaczy od ich wielkości ,wagi. Zdecydowanie leprze rozwiązanie jeżeli chodzi o szybkość otwarcia wtryskiwacza jest element piezoelektryczny ,który po podaniu napięcia elektrycznego wydłuża się w bardzo krótkim czasie. W tej pozycji pozostaje dotąd dokąd podawane jest napięcie. Po odłączeniu napięcia element piezoelektryczny wraca do pozycji początkowej. Zespół piezoelektryczny składa się z kilkuset ułożonych kryształów około 300 szt. Pojedynczy kryształ miałby za mały skok do prawidłowego działania zawrotu wtryskiwacza dlatego zespół kryształów może wydłużyć się nawet do wartości około 0,04 mm. Elektromagnes w porównaniu z elementem piezo wypada zdecydowanie gorzej, ponieważ we wtryskiwaczu elektromagnetycznym zachodzi efekt samoindukcji oznacza to , że cewka potrzebuje kilka kronie większego czasu do otwarcia zaworu we wtryskiwaczu.